Przeszłość bardzo często kładzie cień na przyszłość. Czasami nawet nie mamy na to wpływu, bo czy to od nas zależy, w jakim miejscu rodzimy się, jaką mamy rodzinę, jak wyglądamy? Można tu wymieniać więcej aspektów oczywiście. Czy to są w ogóle tematy, z których ludzie mają prawo wyśmiewać się, drwić, krytykować? Czy w ogóle to są tematy do krytyki? Czy to wszystko określa nas, jakim jesteśmy człowiekiem? Czy stajemy się gorsi ,rodząc się małym mieście, czy na wiosce od tych, co rodzą się w miastach, albo miejscach bardziej ,,sławnych" na mapie? Czy status majątkowy jest tematem śmiechu? Czy ludzie, dzieci, młodzież nie zastanawiają się wtedy, jaki to ma wpływ na dziecko, które uczy się dopiero życia i próbuje budować poczucie własnej wartości?Mówią, że świat jest zły, ale to nie świat, to ludzie są źli, czasami do szpiku kości. Bezwzględni, okropni, nieodpowiedzialni.Okres dzieciństwa dla wielu jest okresem trudnym, czasami nawet bardzo trudnym. Spotykamy się z wieloma nieprzyjemnościami, bo przecież zawsze znajdzie się ten ktoś, komu do końca pasować nie będziemy. Znajdą się też ,,życzliwi" przyjaciele, którzy potrafią sprowadzić na złą drogę. Są też tacy, którzy nas testują, obrażają, wyśmiewają z różnych powodów. A jeszcze, jeśli dodatkowo w domu nie jest tak, jak być powinno, bo przelewa się alkohol, rodzic, zamiast słuchać, wyciąga pas, to zastanawiasz się w pewnym momencie, po co ja się urodziłem. Lepiej jakby mnie tu nie było. Nie radzisz sobie z emocjami, nie radzisz sobie z dramatami życia codziennego. Chyba każdy z nas w swoim dzieciństwie spotkał się choć raz z nieprzyjemnościami na różnej płaszczyźnie. Wiele rodzin jest dysfunkcyjnych, w których to dzieci cierpią najbardziej. Ja się pytam, gdzie jest odpowiedzialność za drugiego człowieka, za dziecko za rodzinę?Czytając książkę Damiana Abramowicza, leciały mi łzy. I choć płynie z niej nauka, której nie można przeoczyć, a zakończenie jest pozytywne, to żal, smutek ściskał mnie za gardło. Pan Damian, opisując własne dzieciństwo i to z czym musiał się mierzyć, pokazuje nam, że nie wolno się nigdy poddawać, że przeszłość nie definiuje nas jako człowieka, że nie kreśli nam drogi, bo to my sami ją rysujemy. Życie nas uczy, hartuje, a my jesteśmy ,,śmieciarzami", którzy później zostawia sobie tylko naukę, a resztę wyrzucą z głowy. Tylko od nas zależy kim będziemy i co osiągniemy. Autor wspomina w swojej książce czego nauczyła go każda sytuacja, ale też otwiera oczy nam rodzicom, bo dziecko to skarb, który trzeba pielęgnować. A pielęgnacja ta polega w dużej mierze na wsparciu psychicznym, zwłaszcza w tak przebodźcowanym świecie. I zgadzam się z autorem w zdaniu ,,To, co dla Ciebie jest nieistotną błahostką, dla nich jest często całym światem" Wspierajmy, słuchajmy! Powiem Wam, że takie pozycje długo zostają w mojej głowie. Autor swoją osobą pokazał czytelnikowi, że można stać się kimś, mając za sobą nieciekawą przeszłość. Nie wstydzi się mówić o tym, co prawdziwe i ważne. Porusza tematy często zamiatane pod dywan. Swoją książką dodaje siły. Myślę, że powinno być o niej głośniej, bo takich ludzi, którzy dodają skrzydeł, zamiast je podcinać, jest mało. A czasami jedno słowo, zwykły uśmiech, albo jedna taka książka, może zmienić życie człowieka. Polecam, jest niesamowita i taka prawdziwa. Z takich właśnie książek płynie największe przesłanie. Tylko ten, kto przeżył coś, potrafi o tym mówić i radzić i to są dopiero cenne informacje. To nie poradnik, Wikipedia czy inne takie, to samo życie, które ktoś przeżył i wyciągnął z tego wnioski, abyś Ty drogi czytelniku wiedział, że piękno i radość, cudowne życie, to nie dobre pochodzenie, bogactwo i duża ilość przyjaciół. To ty sam i Twoje czyny, które mogą cię do tego doprowadzić.I tym zakończę swoje przemyślenia. ❤️

Dzieciństwo kształtuje człowieka i wiadomo to od dawna. To w jakiej rodzinie się wychowujemy i jak bliscy się z nami obchodzą ma ogromne znaczenie dla naszej przyszłości. Nasza pewność siebie buduje się w nas od samego początku. Wspierani, kochani przez rodziców możemy osiągnąć więcej. A co z tymi, którzy tej rodzicielskiej miłości nie zaznali? Co z tymi, u których w domach alkohol był znacznie ważniejszy dla rodziców, niż ich kilkuletnie pociechy? „Śmieciarz. Po słonecznej stronie życia” to historia Damiana Abramowicza, który swoją opowieść zaczyna od momentu, gdy był małym chłopcem. Najbardziej poruszający jest rozdział poświęcony „przyjaciołom”, jakich miał, gdy był chłopcem - jeden z nich był świetnym kompanem, prawił śmieszne opowieści, ale zamieniał się w kata, gdy ktoś nie chciał mu się podporządkować. Inny zaś gasił w Damianie iskrę dziecinności, która gdzieś tam wciąż się tliła. Kolejny zachowywał się tak, jakby czerpał przyjemność z cierpienia dziecka. Było ich jeszcze kilku, „przyjaciół”, którzy już na zawsze zostali w podświadomości chłopca, który po prostu chciał być szczęśliwy. Najgorsze w tym wszystkim, że „przyjaciele” Damiana byli jedną i tą samą osobą, która posiadała kilka twarzy. I każda z tych znajomości stała się dla niego lekcją, z której wyniósł coś ważnego. Ta opowieść pokazuje również, jak często markowe ciuchy, czy inne takie, są wyznacznikiem pozycji w tym dojrzewającym świecie młodego człowieka. I przerażające w tym wszystkim jest to, że z biegiem lat nic się nie zmienia. Albo i zmienia… na gorsze. Damian się jednak nie poddał. Mimo bólu i cierpienia, jakiego doznał w młodych latach, miał ambicje i cele. W życiu osiągnął wiele, chociaż droga do tego była długa, ciężka i bardzo bolesna. Ale udało się. I to jest najważniejsze. „Po słonecznej stronie życia” to historia drogi, którą Damian Abramowicz przeszedł, aby trafić do miejsca, w którym jest obecnie. Swoją postawą udowadnia on, że można tego dokonać. Porażki, które przytrafiły się w przeszłości warto wziąć za lekcje i się nimi nie załamywać. Trzeba walczyć o lepszą przyszłość i przede wszystkim o swoje marzenia. W słowach Autora czuć ogromne emocje, które bolą czytelnika. Dlaczego? Bo nikt normalny nigdy nie będzie w stanie pojąć, jak ktoś najbliższy może krzywdzić dziecko… Drogi Czytelniku, Jeśli szukasz książki, która w Twojej pamięci pozostawi trwały ślad to już wiesz po jaki tytuł sięgnąć.

Większość z nas patrzy na ludzi sukcesu jak na istoty z innej planety. Widzimy tylko efekt końcowy: firmę, samochód, uśmiech na Instagramie. A to, co naprawdę ma znaczenie - droga, potknięcia, nieprzespane noce, płacz... to wszystko zwykle pozostaje niewidoczne. Damian ten mityczny „niewidoczny fragment” odsłania do kości. Powiedzieć, że startował z kiepskiej pozycji, to jak powiedzieć, że państwo mogłoby „nieco lepiej" wydawać pieniądze;). Jego historia to katalog przeszkód, z jakich większość ludzi zrobiłaby sobie wymówkę. On zrobił z nich trampolinę. I właśnie dlatego ta książka działa jak turboładowarka na psychikę: Jeśli wątpisz - odzyskasz wiarę. Jeśli się poddajesz - znajdziesz powód, by wstać. Jeśli nie widzisz sensu - zapalisz sobie światło. To nie jest kolejna motywacyjna papka w stylu „uwierz w siebie, a wszechświat Cię przytuli”. To surowa, szczera opowieść człowieka, który miał wszelkie powody, żeby się poddać... a jednak poszedł dalej. Przeczytaj. Zrozum. I pozwól, żeby ta książka stała się momentem, po którym przestaniesz żyć „jakoś”, a zaczniesz żyć po słonecznej stronie.

Możesz znać kogoś kilka lat. Może Ci się wydawać, że go znasz. Możesz rozmawiać z kimś na wiele tematów, ale kiedy dostajesz w dłonie książkę, która opowiada najskrytsze historie, emocje i doświadczenia, to zdajesz sobie sprawę, że tej osoby nigdy tak naprawdę nie poznałeś. Nie oceniaj ludzi "po okładce". Za każdym z nas stoi bagaż doświadczeń, myśli, a nasze zachowanie wielokrotnie podyktowane jest właśnie nimi. Z Damianem znam się już kilka dobrych lat i ciesze się, że stanął na mojej drodze (i tej biznesowej i prywatnej). Miał duży wpływ na to jak działam i postrzegam pewne kwestie. Polecam jego książkę każdemu, kto nie boi się nazywać rzeczy po imieniu i patrzeć trzeźwo na świat, mimo że żyje "po słonecznej stronie życia". Dziękuję za wszystko i trzymam kciuki za więcej ! P.S Zapraszam do wysłuchania rozmowy, której Damian mi udzielił, kiedy jeszcze mało kto wiedział o premierze Śmieciarza.

Po przeczytaniu tej książki mogę śmiało powiedzieć, że głęboko mnie poruszyła. Choć nie brakuje w niej trudnych i bolesnych momentów, to właśnie one dodają siły i stają się motywacją do działania. Ta historia daje prawdziwe światełko w tunelu. Szczególnie polecam ją każdemu, kto przechodzi teraz gorszy okres niezależnie, czy dotyczy to życia czy pracy.To naprawdę solidny kopniak do zmian i ruszenia naprzód. Z całego serca polecam!

Książka porusza najdelikatniejsze struny ludzkich emocji, wzruszając już od pierwszych stron. Pokazuje , że nawet w najtrudniejszych momentach można odnaleźć sens i światło. Jej przekaz jest prosty ale niezwykle głęboki. Damian jest super gościem, którego wrażliwość i gotowość do zrozumienia drugiej osoby inspiruje i pokazuje jak wiele możne znaczyć zwykła ludzka dobroć. Polecam przeczytać !

Niesamowita historia. Tę książke powinno się obowiązkowo czytać dzieciom w szkole, a rodzice powinni od niej zacząć wychowywanie dzieci. Nie chcę spojlerować, ale będziecie płakać.